The periphery of cinema is a territory seldom explored, traversed only by a handful of fearless individuals who attempt to forge new and daring paths to the heart. The Peripheral Film Festival, in its first edition, started an indispensable cartography work, which is shown in these two presentations that we offer you today. Putting the edges on the map, making them sharp and visible. That is a purpose of this Ilustrated Atlas of Periphery. A little guide book just made to invite all those who are ready for an adventure by the most surprising and risky side of cinema. This Atlas has been designed by a chosen team of experts and people who investigate on this field work, and we were so lucky as to have them with us in the first edition of (S8).

 

Complete text in Spanish
Donde Cenicienta es rescatada de las cenizas, por Bruce McClure

Nos meus debuxos animados a Cincenta nunca aparece na pantalla, pero é, con todo, a protagonista cuxo lugar vén antes no cine, nos créditos ordenados alfabeticamente ou cronoloxicamente. Inmediatamente recoñecín como os seus méritos, valor e beleza transcenderon a pesadez imposta sobre ela pola súa severa ama, a madrastra dentada.

Elixín a Cincenta polo seu papel principal na conxunción cinematográfica conseguida entre luces e sombras. Na miña película caseira, a mirada de Cincenta cara ao seu proxector e o seu sistema de son óptico son zapatillas de cristal que lle dirixen cara a panoramas máis aló de tedios mecánicos e cara a infinitas marxes borrosas. Cincenta é, de feito, unha radiante autómata iconográfica, asceta e abnegada; limitada por unha rechamante fronteira intermitentemente sacudida unha vez pasado o limiar cara ao plano fílmico. Desde os incandescentes buscadores do sistema binario de proxección, feixes de luz e ondas converxen nas redondeadas beiras dunha delicada montaxe incongruentemente inconsciente sobre a hexemonía fílmica da súa madrastra detrás de portas pechadas tempo atrás. Cincenta é unha preparación microcósmica, un alma radiante detrás dun corazón latente e giratorio que golpea a cortina móbil da película para crear unha proxección privada. Do microcosmos ao macrocosmos e Cincenta únese ás marabillosas fortunas do Príncipe cuxo reinado reside dentro das paredes do palacio do cine. A pesar da súa adoración por Cincenta, o palacio do Príncipe é de feito un lugar inquebrantable avalado por máis de cen anos de tradición, onde ela é obrigada a lanzar remotamente un código de sinais desde unha calorosa e lúgubre antesala. -a cabina de proxección-circunscrita por paredes, cristal e a dominante madrastra. Visto como un conto de fadas tecnolóxico, o cine tradicional reside de forma tangencial aos aparellos que lle definen. O cine tradicional fai uso de maquinaria para proxectar a intersección dunha liña, unha película, cun foco de luz para facer prestidigitaciones. No meu traballo invitei á incandescente Cincenta ao centro do salón de baile mentres minimizo a influencia da madrastra. Nesta plataforma a adorno en recoñecemento aos seus agasallos como reciprocidad con aqueles que se inclinaron cara aos elaborados ritmos dalgunha que outra brillante escena. rescatei a Cincenta dunha chea de cinzas nunha era na que se lle enviou a unha escuridade de interminables substitucións. No contexto dun Festival relativo ao Cine Periférico, o meu traballo celebra a inesgotable beleza mecánica centrada nun marco temporal para aqueles que están sintonizados. Aínda que afastado de prácticas cinematográficas comerciais e fóra do seu campo de visión, o meu traballo é fundamental para o cine por que sitúa a anatomía quimérica do proxector como eixo central de todo. Mentres tanto, como o mecanismo dunha manecilla do reloxo sinalando o tempo, recoñezo e aplaudo que os latexados metonímicos do proxector son transitorias provocacións buscando analogías corpóreas a través de profundos proscenios deixándome unicamente con proxectores que levar a casa.

Bruce McClure é un arquitecto, performer e cineasta experimental, presente na  primera edición do(S8) Mostra de Cine Periférico. O seu traballo foi proxectado en infinidad de lugares como o Withney Biennial, London Film Festival, Walter Reade Theater del Lincoln Center, Ann Arbor Film Festival e outros espazos e festivais de Norteamérica y Europa.

CINEMA PERIF…RICO
Periferia(s), por Ángel Santos Touza
Se facemos o esforzo de tratar de discernir que é o que se entende por “Cinema Periférico” a única conclusión posible despois do exercicio é que periferias hai tantas como puntos para situar o eixo dunha imaxinaria circunferencia (ben sexa en relación a criterios industriais, de creatividade, independencia, etc.). Hoxe en día os círculos parecen terse expandido e multiplicado exponencialmente, tanto que ata o de agora non asistiramos a unha oferta tan ampla e inabarcable de obras e de cineastas/creadores, xa non como puntos a situar dentro ou fora do circulo formado pola(s) industria(s) senón, o que é moito máis interesante, puntos diseminados aquí e alá sen vinculación algunha con calquera tipo de industria e sí ca arte/artesanía das imaxes e sons en movemento. O centro e a periferia varían a cada caso; tanto que poderíamos afirmar (aínda tomando o risco de resultar utópicos) que non hai máis centro ou periferia que a formada por un mesmo.
Sen embargo, pese a esta celebración da(s) periferia(s), propias e alleas, un pensamento escuro perségueme constantemente mentres escribo estas liñas. Malia a sobreinformación, e o acceso case que ilimitado aos máis diversos tipos de creacións, o illamento que podemos sentir (de tanto en tanto, como unha punzada certeira, na soidade das nosas casas, fronte a mesa de traballo ou a pantalla da computadora) é maior e máis fondo do que teñen sentido todos os amantes do cinema anteriores a nós. Agora as imaxes pérdense entre a morea/marea cunha velocidade sorprendente (triste culto a novidade, ao exclusivo). Permanecer espertos e tratar de discernir as que posúen verdadeiro interese dentre tantas é unha labor dura e esixente que debemos levar a cabo dende a soidade da nosa propia periferia, en favor de todas as outras periferias posibles, presentes ou futuras.

Ángel Santos, realizador galego autor de traballos como: Septiembre (Los amores jóvenes), O Cazador o Dous Fragmentos ( EVA )… e participante dentro da programación da primeira edición do(S8) na sección Outros Cinemas de Galicia Hoxe.

Lo que me dijo un escocés, por Andrés Duque

A periferia devén dun proceso mental e de distanciamento. Pode parecer un xesto de radicalidad extrema, pero non é outra cousa que afastarse da contorna para reformularse preguntas tan básicas e válidas como: Por que fago o que estou facendo? É difícil afacerse a un mesmo pero é aínda máis difícil desacostumbrarse dun mesmo. Podería pensarse que é un exercicio pouco práctico pero, a longo prazo, é o único práctico para facer valer as túas ideas. A periferia é un espazo de posicionamento fronte á orde establecida. Un lugar íntimo que nos devolve a esperanza pola humanidade.

O realizador venezolano afincado en Barcelona Andrés Duque – comisario da Sección Ópera Prima da  primera edición do (S8)- é autor de obras como Ivan Z., acehgamento á de Iván Zulueta, e de Color Perro que huye, película seleccionada no Festival de Rotterdam e premiada no Punto de Vista.

 
 
Donde Cenicienta es rescatada de las cenizas, por Bruce McClure

En mis dibujos animados la Cenicienta nunca aparece en la pantalla, pero es, sin embargo, la protagonista cuyo lugar viene antes en el cine, en los créditos ordenados alfabéticamente o cronológicamente. Inmediatamente reconocí cómo sus méritos, valor y belleza trascendieron la pesadez impuesta sobre ella por su severa ama, la madrastra dentada.

He elegido a Cenicienta por su papel principal en la conjunción cinematográfica conseguida entre luces y sombras. En mi película casera, la mirada de Cenicienta hacia su proyector y su sistema de sonido óptico son zapatillas de cristal que le dirigen hacia panoramas más allá de tedios mecánicos y hacia infinitos márgenes borrosos. Cenicienta es, de hecho, una radiante autómata iconográfica, asceta y abnegada; limitada por una llamativa frontera intermitentemente sacudida una vez pasado el umbral hacia el plano fílmico. Desde los incandescentes buscadores del sistema binario de proyección, haces de luz y ondas convergen en las redondeadas orillas de un delicado montaje incongruentemente inconsciente sobre la hegemonía fílmica de su madrastra detrás de puertas cerradas tiempo atrás. Cenicienta es una preparación microcósmica, un alma radiante detrás de un corazón latente y giratorio que golpea la cortina móvil de la película para crear una proyección privada. Del microcosmos al macrocosmos y Cenicienta se une a las maravillosas fortunas del Príncipe cuyo reinado reside dentro de las paredes del palacio del cine. A pesar de su adoración por Cenicienta, el palacio del Príncipe es de hecho un lugar inquebrantable avalado por más de cien años de tradición, donde ella es obligada a lanzar remotamente un código de señales desde una calurosa y lúgubre antesala. –la cabina de proyección—circunscrita por paredes, cristal y la dominante madrastra. Visto como un cuento de hadas tecnológico, el cine tradicional reside de forma tangencial a los aparatos que le definen. El cine tradicional hace uso de maquinaria para proyectar la intersección de una línea, una película, con un foco de luz para hacer prestidigitaciones. En mi trabajo he invitado a la incandescente Cenicienta al centro del salón de baile  mientras minimizo la influencia de la madrastra. En esta plataforma la adorno en reconocimiento a sus regalos como reciprocidad con aquellos que se han inclinado hacia los elaborados ritmos de alguna que otra brillante escena. He rescatado a Cenicienta de un montón de cenizas en una era en la que se le ha enviado a una oscuridad de interminables sustituciones. En el contexto de un Festival relativo al Cine Periférico, mi trabajo celebra la inagotable belleza mecánica centrada en un marco temporal para aquellos que están sintonizados. Aunque alejado de prácticas cinematográficas comerciales y fuera de su campo de visión, mi trabajo es fundamental para el cine por que sitúa la anatomía quimérica del proyector como eje central de todo. Mientras tanto, como el mecanismo de una manecilla del reloj señalando el tiempo, reconozco y aplaudo que los latidos metonímicos del proyector son transitorias provocaciones buscando analogías corpóreas a través de profundos proscenios dejándome únicamente con proyectores que llevar a casa.