[:es]Eisenstein
Ayer El acorazado Potemkin abrió paso a la séptima edición del (S8). A continuación, reproducimos un fragmento de “Los doce apóstoles”, texto escrito por Eisenstein en 1945 acerca de cómo se hizo su célebre film. 
Regresando al tema de los actores anónimos… Exceptuando a Antonov que interpretó a Vakulinchuk, Grigory Alexandrov—Gilyarovsky, el luego director Barsky, que hizo de Golikov, y el contramaestre Levchenko, cuyo silbato nos fue muy útil, los intérpretes han permanecido en el anonimato.
¿Qué fue de esos centenares de personas anónimas que trajeron a la película su infatigable entusiasmo, que recorrieron de arriba a abajo las escaleras bajo un sol inclemente, que marcharon en la infinita procesión de duelo?
Más que nada me gustaría conocer al niño sin nombre que lloró dentro del carrito que rueda escaleras abajo.
Ahora debe tener veinte años. ¿Dónde está? ¿Qué está haciendo? ¿Estuvo entre los que defendieron Odessa? ¿Está enterrado en la fosa común en la desembocadura del río a las afueras de Odessa? ¿O está ocupado reconstruyendo su ciudad natal?
Recuerdo los nombres de algunos de los que participaron en las escenas de masas.
Los recuerdo por una buena razón.
Es un “truco napoleónico” que muchos directores han usado.
Napoleón tenía la costumbre de enterarse de los asuntos personales de sus soldados a través de sus amigos, para luego sorprenderles al preguntarles “¿Cómo está tu querida Loison?” “¿Cómo están tus padres –la amable Rosalie y el industrioso Tibault?” ¿Qué tal tu casita a las afueras de St. Tropaize?» “¿Cómo va de su gota tu tía Justine?
La multitud se precipita escaleras abajo, más de mil pares de pies. La primera vez lo hacen bastante bien. La segunda con menos energía. La tercera se mueven claramente más despacio. De repente, desde lo alto, ahogada entre la estampida de botas y sandalias, se abre paso la voz del director retumbando a través del megáfono:
“¡Ponle más energía, camarada Prokopenko!”
La multitud se queda perpleja: “¿Pero nos puede ver a cada uno desde esa condenada plataforma?” “¿Se sabe nuestros nombres?”
La multitud siente una nueva oleada de energía y se lanza escaleras abajo, cada uno de ellos seguro de que el ojo avizor del director está sobre él.
Y todo lo que ha hecho es gritar el nombre de un hombre que conoce.[:gl]Onte Acorazado Potemkin abriu paso á sétima edición do (S8). A continuación, reproducimos un fragmento de “Os doce apóstolos”, texto escrito por Eisenstein en 1945 acerca de como se fixo o seu soado filme.
Volvendo ao tema dos actores anónimos… Exceptuando a Antonov que interpretou a Vakulinchuk, Grigory Alexandrov—Gilyarovsky, o despois director Barsky, que fixo de Golikov, e o contramestre Levchenko, cuxo chifre nos foi moi útil, os intérpretes permaneceron no anonimato.
Que foi deses centenares de persoas anónimas que trouxeron á película o seu infatigable entusiasmo, que percorreron de arriba a abaixo as escaleiras baixo un sol implacable, que marcharon na infinita procesión fúnebre.
Máis que nada gustaríame coñecer ao neno sen nome que chorou dentro do carriño que roda escaleiras abaixo.
Ahora debe de ter vinte anos. Onde está? Que está facendo? Estivo entre os que defenderon Odessa? Está enterrado na fosa común na desembocadura do río á aforas de Odessa? Ou está ocupado reconstruíndo a súa cidade natal?
Lembro os nomes de algún dos que participaron nas escenas de masas.
Lémbroos por unha boa razón.
É un “truco napoleónico” que moitos directores usaron.
Napoleón tiña o costume de coñecer os asuntos persoais dos seus soldados a través dos seus amigos, para logo sorprendelos ao preguntarlles “Como está a túa querida Loison?” “Como están os teus pais –a amable Rosalie e o industrioso Tibault?” “Que tal a túa casiña ás aforas de Saint-Tropez?” “Como vai da súa gota a túa tía Justine?
A multitude precipítase escaleiras abaixo, máis de mil pares de pés. A primeira vez fano bastante ben. A segunda con menos enerxía. A terceira móvense claramente máis amodo. De súpeto, desde o alto, afogada entre a desbandada de botas e sandalias, ábrese paso a voz do director retumbando a través do megáfono:
“¡Ponlle máis enerxía, camarada Prokopenko!”
A multitude fica perplexa: “Pero pódenos ver a cada un desde esa condenada plataforma?” “¿Sabe os nosos nomes?”
A multitude sente unha nova vaga de enerxía e lánzase escaleiras abaixo, cada un deles seguro de que o ollar atento do director está sobre el.
E todo o que fixo foi gritar o nome dun home que coñece.[:en]Eisenstein
Yesterday Battleship Potemkin opened the 7th edition of the (S8). Below, we reproduce a fragment of /The Twuelve Apostles, text written by Eisenstein in 1945 on how his famous film was made.
To return to anonymous actors. . . . With the exception of Antonov who played Vakulinchuk, Grigory Alexandrov—Gilyarovsky, the late director Barsky, who played Golikov, and the boatswain Levchenko whose whistle was very helpful to us, the players have remained unknown.
What has become of the hundreds of these anonymous people who brought to the film their unflagging enthusiasm, who ran up and down the steps under the scorching sun, who marched in the endless procession of mourners?
I would like most of all to meet the nameless child crying in his pram as it went rolling down the steps.
He must be twenty now. Where is he? What is he doing? Was he among the defenders of Odessa? Does he lie buried in the common grave at the estuary off Odessa? Or is he busy rebuilding his native city?
I remember the names of some of the participants in the mass scenes.
I have a good reason for this.
This is a «Napoleonic trick» widely used by directors.
Napoleon was in the habit of learning about the personal affairs of his soldiers from their friends and then astonishing them by asking: «How’s your sweetheart Loison?» «How are your parents—the kind Rosalie and the industrious Tibault—getting on? What about your little house on the outskirts of St. Tropaize?» «How is Aunt Justine’s gout?»
The crowd is rushing down the stairs, more than a thousand pairs of feet. The first time they do it fairly well. The second there is less energy. The third time they move positively slowly.
All of a sudden from an elevation, drowning out the stamping of boots and sandals, comes the director’s voice booming through the megaphone:
«Put more pep into it, Comrade Prokopenko!»
The crowd is dumbfounded: «Can he see every one of us from that damned platform? Does he know our names?»
The crowd feels a new upsurge of energy and rushes onwards, everyone quite certain that the director’s watchful eyes is on him.
And all he has done really is to shout the name of a man he knows.[:]