Algo pasa en Galicia ou, polo menos, algo pasa na nova xeración de artistas galegas. Sen ánimo de etiquetar novas tendencias ou escolas, isto é algo que deixa patente a sección “Outros formatos do cine en Galicia. Hoxe” elixindo a catro creadoras ben distintas entre si, entes autónomos, en continua ebulición formal e ideolóxica: María Ruído, Peque Varela, Lara Bacelo e Xisela Franco.

Algo pasa en Galicia o, al menos, algo pasa en la nueva generación de artistas gallegas. Sin ánimo de etiquetar nuevas tendencias o escuelas, esto es algo que deja patente la sección “Otros formatos del cine en Galicia. Hoy” eligiendo a cuatro creadoras bien distintas entre sí, entes autónomos, en continua ebullición formal e ideológica: María Ruido, Peque Varela, Lara Bacelo y Ximena Franco.
Original text in Spanish.

O traballo de María Ruído discorre por uns camiños vitais para os tempos que corren: as distintasnarrativas da historia, e as reviravoltas do descomunal sistema que rexe a día de hoxe as nosas vidas, co obxectivo de romper o discurso oficial, mirando de fronte cara ao que se esconde detrás da fachada que o capitalismo vende aos consumidores. Zona franca explora os lugares, polo xeral portuarios, nos que a mercancía espera a ser distribuída, a salvo dos impostos e a burocracia. O tráfico de colectores, e os intrincados mecanismos do comercio global, rexidos por entidades grises e sen cara que se parapetan detrás de teleoperadores/cabeza de turco. Lo que no puede ser visto debe ser mostrado, pola súa banda, é unha inusual mirada sobre o cine como espazo común e colectivo, e a súa forma de configurar a historia. Indagando e reinterpretando material audiovisual do franquismo, Ruído abre unha brecha na versión oficial da historia para deixar saír o que se escribíaentre liñas.

Noutro lugar ben distinto sitúase Peque Varela, animadora que experimenta con diversas técnicaspara crear nun cine universalmente persoal, que busca, ante todo, derrubar prexuízos. Aínda que Varela traballa tamén como profesional de encarga (traballou, por exemplo, para Tim Burton), é nos seus proxectos persoais onde a técnica lle serve para chegar máis lonxe. Na súa curta 1977, que foi seleccionada no Festival de Sundance, Varela dalgún xeito axusta contas co seu pasado, co seu barrio e o seu proceso interno de descubrimento da propia sexualidade para entregar unha aguda mirada que rompe estereotipos do que unha muller suponse debe ser. Gato encerrado, á súa vez, traza toda unha historia sobre a desigualdade, o colonialismo e a emigración a través dunha imaxinativa e precisa historia que parte da inxustiza na repartición de “vidas” entre un gato inglése un español: un ten 7 vidas, e o outro 9.

O terreo polo que se move con comodidade Lara Bacelo é o do poema filmado, a composición libre e poética partindo de imaxes en movemento, e tamén o da reinterpretación da iconografía e as súas implicacións. A súa peza Varona, por exemplo, extraendo textos da biblia explora a dobre moral (cristiá) en torno ao corpo da muller, e a súa demonización como obxecto de desexo. Ademais de captar, nunha atmosfera hipnótica, o peso e o sabor dunha tarde de domingo en Carta dun domingo pola tarde, ou a infinita repetición de rutinas que é a vida de OnroteronreteO, Bacelo tamén utiliza e remestura material alleo, como no caso da película de Abel Ferrara da que se apropia en The Another Addiction, para imprimirlle o seu particular poética e dotala do seu tempo persoal.

A actividade incesante de Xisela Franco levoulle, logo de crear coa súa produtora o premiado documental Aadat (DocumentaMadrid) ata o frío Canadá (onde foi o seu mentor o cineasta Phil Hoffman) en pos das pegadas do cine experimental -e da experiencia- empuñando unha Bolex de 16mm como a do mesmo Jonas Mekas. É así como na súa última etapa como creadora, a que poderemos ver neste ciclo, Franco toma a testemuña do cine autobiográfico e o documental observacional, case impresionista. Na súa vertente autobiográfica, de gran plasticidad, é na que se enmarcan as súas pezas en película Dos mujeres en High-Con e Cris en Super 8. A súa creativa faceta documental pódese ver en Sculpture, onde partindo do proceso creativo doutro artista, acha á súa vez unha nova vía para a expresión a propia identidade.

Sesión María Ruido e Peque Varela
Domingo 5 de xuño ás 19:00 h. Sala (S). Antigo Cárcere
Sesión Lara Bacelo e Xisela Franco
Domingo 5 á mesma hora. Antigo Cárcere

El trabajo de María Ruido discurre por unos caminos vitales para los tiempos que corren: las distintas narrativas de la historia, y los entresijos del descomunal sistema que rige a día de hoy nuestras vidas, con el objetivo de romper el discurso oficial, mirando de frente hacia lo que se esconde detrás de la fachada que el capitalismo vende a los consumidores. Zona franca explora los lugares, por lo general portuarios, en los que la mercancía espera a ser distribuida, a salvo de los impuestos y la burocracia. El tráfico de contenedores, y los intrincados mecanismos del comercio global, regidos por entidades grises y sin cara que se parapetan detrás de  teleoperadores/cabeza de turco. Lo que no puede ser visto debe ser mostrado, por su parte, es una inusual mirada sobre el cine como espacio común y colectivo, y su forma de configurar la historia. Indagando y reinterpretando material audiovisual del franquismo, Ruido abre una brecha en la versión oficial de la historia para dejar salir lo que se escribía entre líneas.

En otro lugar bien distinto se sitúa Peque Varela, animadora que experimenta con diversas técnicas para crear en un cine universalmente personal, que busca, ante todo, derribar prejuicios. Si bien Varela trabaja también como profesional de encargo (ha trabajado, por ejemplo, para Tim Burton), es en sus proyectos personales donde la técnica le sirve para llegar más lejos. En su corto 1977, que fue seleccionado en el Festival de Sundance, Varela de alguna manera ajusta cuentas con su pasado, con su barrio y su proceso interno de descubrimiento de la propia sexualidad para entregar una aguda mirada que rompe estereotipos de lo que una mujer se supone debe ser. Gato encerrado, a su vez, traza toda una historia sobre la desigualdad, el colonialismo y la emigración a través de una imaginativa y precisa historia que parte de la injusticia en el reparto de “vidas” entre un gato inglés y uno español: uno tiene 7 vidas, y el otro 9.

El terreno por el que se mueve con comodidad Lara Bacelo es el de el poema filmado, la composición libre y poética partiendo de imágenes en movimiento, y también el de la reinterpretación de la iconografía y sus implicaciones. Su pieza Varona, por ejemplo, extrayendo textos de la biblia explora la doble moral (cristiana) en torno al cuerpo de la mujer, y su demonización como objeto de deseo. Además de captar, en una atmósfera hipnótica, el peso y el sabor de una tarde de domingo en Carta de un domingo pola tarde, o la infinita repetición de rutinas que es la vida de OnroteronreteO, Bacelo también utiliza y remezcla material ajeno, como en el caso de la película de Abel Ferrara de la que se apropia en The Another Addiction, para imprimirle su particular poética y dotarla de su tempo personal.

La actividad incesante de Xisela Franco le ha llevado, después de crear con su productora el premiado documental Aadat (DocumentaMadrid) hasta el frío Canadá (donde fue su mentor el  cineasta Phil Hoffman) en pos de las huellas del cine experimental -y de la experiencia- empuñando una Bolex de 16mm como la del mismo Jonas Mekas. Es así como en su última etapa como creadora, la que podremos ver en este ciclo, Franco toma el testigo del cine autobiográfico y el documental observacional, casi impresionista. En su vertiente autobiográfica, de gran plasticidad, es en la que se enmarcan sus piezas en película Dos mujeres en High-Con y Cris en Super 8. Su creativa faceta documental se puede ver en Sculpture, donde partiendo de el proceso creativo de otro artista, halla a su vez una nueva vía para la expresión la propia identidad.

Sesión María Ruido y Peque Varela
Domingo 5 de junio a las 19:00 h. Sala (S). Antigua Cárcel.
Sesión Lara Bacelo y Xisela Franco
Domingo 5 a la misma hora. Antigua Cárcel.