Nesta sesión de Desbordamientos teremos a oportunidade de ver o traballo de Valentina Alvarado Matos e Carlos Vásquez Méndez. Será nunha tripla sesión que inclúe as películas de cada un por separado, e unha performance na que ambos os dous conflúen nun traballo colaborativo.

A través do uso do collage, a pintura e a cerámica, Alvarado constrúe nesta obra o mapa dun territorio posible que habitar desde a diáspora e desde un cuestionamento constante da identidade e das raíces.

“Trazar unha pincelada para unir o mar e o ceo, borrar o horizonte e erguer un novo amencer. El mar peinó a la orilla intenta pensar en novas xeografías e xogar, desde o plástico, a alterar a paisaxe filmada”. (Valentina Alvarado)

“Témpera, espellos ou cristais son algúns dos elementos que utilizo para achegarme a unha paisaxe que descoñezo. En Propiedades de una esfera paralela propoño exercicios plásticos que repito durante a miña estadía en Canadá. Alterar a paisaxe convértese nun xogo diario na distancia”. (Valentina Alvarado)

“A troya, en Chile, é o lugar onde se exercitan os cabalos, dando voltas en círculos, atados a unha estaca. Filmo esta acción tendo en mente o estudo da locomoción animal feita polo zoopraxógrafo americano Eadward Muybridge, os zootropos e Berlin Horse de Malcolm Le Grice. Intento desarticular o movemento do cabalo en partes, primeiro en jump cuts para chegar logo á mínima unidade do cinema: os cadros individuais onde se poñen en evidencia a ilusión do movemento fílmico”. (Carlos Vásquez)

“mtDNA C1 eg é un estudo sobre a paisaxe rodado no norte de Islandia. Esta peza amosa un entorno despoxado da figura humana, evocada só polos seus vestixios, en aparencia abandonados na soidade dun terreo ermo e un clima inclemente. O título da peza apela a un enlace arcaico entre quen mira e o entorno que atravesa cun certo estrañamento na captura dun pequeno fragmento da historia das encrucilladas”. (Carlos Vásquez)

“O Ensaio sobre o exotismo é unha obra inconclusa de Victor Segalen. Este traballo inspírase na súa estética do desprazamento e nas súas reflexións sobre o exótico, o que me levou a procurar unha metodoloxía que deixe en evidencia ao ollo e á súa fetichización dos rostros e paisaxes estrañas. Os ensaios son unha obra en proceso que van atopando a súa forma segundo se van filmando, respéctase a orde cronolóxica de cada bobina que tamén internamente se conforma de tomas sucesivas sen posibilidade de edición”. (Carlos Vásquez)